Strażnicy miejscy często spotykają się z niezrozumieniem, w konsekwencji czego spotykają się z krytyką, zarówno w komentarzach jak i w codziennym życiu.
Żeby rozjaśnić nieco sytuację, Straż Miejska w Gliwicach przygotowała wyjaśnienia:
Informacje medialne o naszej pracy często są komentowane. To dobrze. Nasza praca budzi zainteresowanie Mieszkańców. Niestety bywa, że komentarze oparte są na braku wiedzy bądź niezrozumieniu tematu.
Dziś zajmiemy się wyjaśnieniem nieporozumień (komentarzy), które budują fałszywy obraz naszej pracy. Sprawa dotyczy użycia urządzeń do blokowania kół pojazdów popularnie nazywanych blokadami.
Fakty
Podstawą prawną użycia „blokady” jest:
Art. 130a ust. 8 i 9 Prawa o ruchu drogowym
8) Pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do blokowania kół w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione, lecz nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego bezpieczeństwu.
9) Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
Nie można założyć urządzenia blokującego na koło samochodu stojącego w miejscu zabronionym, gdzie utrudnia to ruch lub zagraża bezpieczeństwu.
Jeżeli mamy do czynienia z taką sytuacją stosuje się:
Art. 130a ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym
Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:
– pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
Powyższe uprawnienia wynikają z Ustawy Prawo o ruchu drogowym, którą (teoretycznie) powinien znać każdy kierowca.
Powtórzmy, „zablokowany” może być wyłącznie pojazd pozostawiony w miejscu, w którym jest to zabronione, lecz nie utrudnia ruchu.
Każdy samochód przed „zablokowaniem” jest fotografowany. Zarówno po to, by udokumentować nieprawidłowy postój, jak i brak uszkodzeń związanych z użyciem urządzenia blokującego.
Mity
Sytuacja 1 – Bezkarne zniszczenie blokady
Fakty
Fakt 1
Zniszczenie urządzenia w zależności od jego wartości może stanowić wykroczenie z art. 124 Kodeksu wykroczeń lub przestępstwo z art. 288 § 1 Kodeksu karnego.
Podstawa prawna:
Art. 124 § 1 Kodeksu Wykroczeń
Kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 500 złotych, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 288 § 1 Kodeksu karnego
Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Sytuacja 2 – Wystawienie mandatu na numer rejestracyjny pojazdu
Fakt 2
Unieruchomienie pojazdu jest konieczne właśnie, dlatego by sprawca mógł podjąć decyzję w sprawie odpowiedzialności za swój czyn. Urządzenie jest zdejmowane niezwłocznie po tym, jak wykonane zostaną niezbędne czynności związane z wykroczeniem.
Nie można nałożyć mandatu, znając jedynie numer rejestracyjny pojazdu. Do prawomocnego nałożenia mandatu karnego konieczna jest zgoda sprawcy wykroczenia na jego przyjęcie.
Podstawa prawna:
Art. 97 §1 i 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia
§ 1. W postępowaniu mandatowym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, funkcjonariusz uprawniony do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego może ją nałożyć jedynie, gdy:
1) schwytano sprawcę wykroczenia na gorący uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia
2) (uchylony),
3) stwierdzi popełnienie wykroczenia, w szczególności za pomocą przyrządu kontrolno-pomiarowego lub urządzenia rejestrującego, a sprawca nie został schwytany na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem, i nie zachodzi wątpliwość co do sprawcy czynu – w tym także, w razie potrzeby, po przeprowadzeniu w niezbędnym zakresie czynności wyjaśniających, podjętych niezwłocznie po ujawnieniu wykroczenia. Nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie może nastąpić po upływie 60 dni od dnia ustalenia sprawcy wykroczenia.
§ 2. Sprawca wykroczenia może odmówić przyjęcia mandatu karnego.
Szanujemy prawo wolności słowa.
Sugerujemy jednak ostrożność przy wykorzystaniu opinii zawartych w komentarzach.
